به گزارش نسیم امروزبه نقل از ایرنا، در روز تاسوعا وقتی شهر در سوگ عباس(ع) غرق است و کوچه‌ها با پرچم‌های مشکی و نغمه‌های سینه‌زنی بیدارند، نیمی از این عزاداری پرشکوه را زنانی رقم می‌زنند که با دل‌هایی آکنده از عشق، لباس مشکی بر تن کرده‌اند و در هر گوشه بجنورد صدای یا حسین(ع) را زنده نگه می‌دارند.

حضور بانوان خراسان شمالی در مراسم تاسوعا تنها همراهی یک سنت نیست، بلکه بازخوانی نقش زینب‌وار زن ایرانی است؛ روایتی زنده از وفاداری، صبر و پایداری است.

صبح تاسوعا، هنوز آفتاب کامل طلوع نکرده که بانوان در هیات‌ها حاضر می‌شوند؛ از دختران نوجوان با سربندهای «یا زینب» و «یا رقیه» گرفته تا مادران پا به سن گذاشته‌ای که عصا به دست در صفوف دسته‌های عزاداری قدم برمی‌دارند.

صدای زمزمه زیارت عاشورا در فضا پیچیده و اشک‌هایی بی‌صدا از چشمانی جاری می‌شود که عمری به یاد عباس(ع) سوخته‌اند.

عزاداری مخصوص بانوان در برخی کوچه‌ها در خانه‌های قدیمی برگزار می‌شود؛ خانه‌هایی که به حسینیه‌ای زنانه بدل شده‌اند.

بانوان با صدای آرام نوحه می‌خوانند، علم‌های کوچک را به حرکت درمی‌آورند و نذری‌های ساده اما پرمعنا را میان همسایه‌ها تقسیم می‌کنند؛ از شله‌زرد گرفته تا خرما و آب‌قند.

یکی از جلوه‌های عمیق حضور بانوان در روز تاسوعا، همراهی کودکانشان در آیین عزاداری است؛ کودکانی که در آغوش مادران با اشک و آه بزرگ می‌شوند و کربلا را پیش از آنکه در کتابی بخوانند در سینه مادر می‌آموزند.

بانویی از بجنورد در حالی که دختر خردسالش را با سربند «یا رقیه» در آغوش دارد، می‌گوید: «من آمده‌ام تا دخترم بفهمد عزاداری یعنی چه. باید بداند زن بودن فقط سکوت نیست، یعنی ایستادن، یعنی زینب شدن.»

و در همان لحظه، صدای نوحه‌خوانی از دورتر بلند می‌شود. زنانی در صف‌های منظم سینه‌زنی به پیش می‌آیند.

شال‌های سیاه، صورت‌هایی بغض‌آلود و چشمانی خیره به آسمان، گواه آنند که تاسوعا تنها یک روز نیست؛ یک احوال است، یک عهد است.

حضور بانوان در ساماندهی مراسم عزاداری در محلات قدیمی بجنورد، شیروان، آشخانه، اسفراین و حتی در روستاهای کوهستانی خراسان شمالی چشمگیر است.

گاهی مسئولیت نذری، گاهی تزیین حسینیه‌ها و گاه نقش فعال در تعزیه‌های زنانه را بر عهده دارند.

زنانی با چادرهای مشکی در حسینیه جاجرمی‌ها در ردیف‌های جداگانه نشسته‌اند و با چشم‌های گریان به صحنه تعزیه می‌نگرند.

نقش حضرت زینب که بر صحنه ظاهر می‌شود، زنان بی‌اختیار اشک می‌ریزند. یکی زیر لب می‌گوید: «ای زینب، داغت هنوز زنده است...»

زنان خراسان شمالی سال‌هاست که در عزاداری‌های عاشورا، سنگربانان فرهنگ دینی، حافظان آیین‌ها و روایتگران غم کربلا هستند.

آنان در دل محرم، هم راوی‌اند و در روز تاسوعا، دل‌هایشان با عباس(ع) و چشم‌هایشان به زینب(س) است.

آری، در عاشورا، اگر عباس نماد وفاداری است، زینب، قله صبر است و زنان این دیار، شاگردان زینب‌اند.

آن‌ها هر سال با لباس سیاه و اشک بی‌ادعا نه‌تنها در عزای حسین می‌گریند، بلکه ایمان را نسل به نسل منتقل می‌کنند.