به گزارش نسیم امروز، در این دستنوشته آمده است:

این تلقی غلطی است که انسان تصور کند همه آرزوها در کار دولتی ومنحصر درقبول مسئولیت است.

رقابت بر سر پست وریاست اگر از سر تکلیف ودغدغه خدمت باشد، ستودنی وقابل تقدیر است، اما اگر این تلاش ها برای ریاست به یک رقابت تبدیل شود، و بخصوص اینکه باحق کشی ها در آمیخته باشد، نه تنها توجیه ندارد که شایسته نکوهش نیز هست.

انسان عاقل وقتی می بیند آدمهای زیادی برای این رقابت ها صف کشیده اند چرا باید اینقدر اصرار بورزد، وخداى ناکرده خودش را در این بازیهای کثیف تباه کند؟

حال اگر قرار بر حضور وقبول مسئولیت باشد اولين مسئله، شایستگی های فردی وصلاحیت های اجتماعی است.

آیا نامزد خدمت وحضور در موقعیت وفرصت هايی که بیم خطرهای زیادى وجود دارد، این آمادگی ها وشایستگی ها را در خود ایجاد کرده است؟

آیا انسان از سرکشی، طغیان وکژتابی های شخصیتی بيمى در خودش نمى بيند؟

در باور من، مدیر دولت اسلامی که در بستر تعاملات انسانی فعالیت می کند باید خود را برای شیفتگی خدمت آماده کند وبیش از همه خود را وقف مردم وآرمان های مردمی کند.

دلیلی ندارد انسان پیاده وبی طرح و برنامه و بدون آمادگی های روحی-روانی قبول مسئولیت کند وخود را زیر دین خلق وخالق ببرد.

چقدر پذیرش مسئولیت برای کسی که خود را نپالوده، مذموم شمرده شده است.

و چه زیبا برای این پذیرش، شرایط سخت گیرانه ای گذاشته شده که آسان ترین آن، مهارتهای تعاملی واصلاح مناسبات انسانی است.

گاهی دریغم می آید از این همه محرومیت ومهجوریت..

شاید این فراز، تابلوی خوبی برای دیدن پرتکرار هرکسی باشد که سودای مدیریت دارد ویا مدیر وکارگزاراست.

" ...وَ لاَ تَرْفَعْنِي فِي النَّاسِ دَرَجَةً إِلاَّ حَطَطْتَنِي عِنْدَ نَفْسِي مِثْلَهَا وَ لاَ تُحْدِثْ لِي عِزّاً ظَاهِراً إِلاَّ أَحْدَثْتَ لِي ذِلَّةً بَاطِنَةً عِنْدَ نَفْسِي بِقَدَرِهَا"