به گزارش نسیم امروز، مان این یادداشت به این شرح است:

در دنیای ماده و طبیعت هر چیزی که بسته و بدون رفت و برگشت جریان هوا باشد می گندد !

این گندش صرفا در محصولات غذایی و بهداشتی نیست؛ بلکه در محصولات فرهنگی و علمی و آموزشی نیز ساری و جاری است.

جریان گفت وگو به رفت و برگشت هوا می ماند که مانع از رسوب و ماندگی یک محصول شده و موجب میشود تا اندیشه ای که در بستر آن قرار گرفته است با مخاطبان خود تناسب داشته و با نیاز و انتظار ایشان هماهنگ شود.

چیزی که می تواند این تناسب محصول را با نیاز؛ تنظیم و تضمین کند« نقد و بررسی» محصول و ارزیابی آن از نقطه نظر روز آمدی و کارآمدی است .

سازمان و نهاد علمی واموزشی که نتواند این فرصت را برای گفت وگو با نخبگان مرتبط با محصول ایجاد کند و زمینه ها وظرفیت های تاب آوری را در نقد و بررسی بالا ببرد، لاجرم نمی تواند با بازار مصرف و مشتریان خود ارتباط برقرار کند و در قامت یک مجموعه پاسخگو هماوردی کند.

سازمانی در قواره سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی باید همه ساله محصولات عام و یا خاص و پرونده ای خود را به نقد و بررسی بگذارد ،تا دامنه تاب آوری و پایداری آن بالا رود و جریان جدید محصول با اتقان و اقناع بهتری تولید و تضمین شود و از حمایت و همراهی های بیشتری برخوردار گردد .

این حرکت که در جای خود جسورانه و برخوردار از هوشمندی خواهد بود ، زمینه را برای تعامل و هم افزایی فراهم و مانع از ایراد و انتقادهای غیر سازنده خواهد شد.

تولید سالیانه قریب به هزار عنوان محتوا و عرضه آن در جامعه مخاطبانی انحصاری، این انتظار را ایجاد می کند تا این اقدام در اتاق های بسته سامان نگیرد و مستغنی از نکته نظرات و هم اندیشی های نخبگانی نباشد .

این سیاست وقتی بر اصول باور مندانه استوار گردد، موجب میشود این محصول ضمن ماندگاری بیشتر، دامنه بهرمندی افزون تری پیدا بکند و در نتیجه ازتولید هزینه های مدیریتی آن کاسته شود .

نقد و نظر هرچند در همه جا شایسته است تا از اتلاف عمر و هزینه پیشگیری شود اما در سازمانهای دانش پایه که تولید محتوا می کنند و برنامه های آموزشی ارایه می‌دهند لازم و بایسته تر است تا خدای نکرده خبط و خطاها موجب بد آموزی ، انحراف فکری و عقیدتی نشود.

این مسئله در جامعه مخاطبانی که نوخواسته و بی دفاع هستند و تعالیم را تعبدی دریافت و ملکه ذهن و رفتار خود می کنند از اهمیت مضاعفی برخوردار است .

برخلاف ذهنیتی که برخی از مدیران دارند ،نقد ونظر لزوما به معنای مداخله نیست و افراد هم کسانی نیستند که نماینده فکری جریان حزبی و سیاسی را داشته و از آن دفاع می کنند؛ بلکه اهل نقد ونظر می توانند جماعت نخبگان فعال در تعلیم و تربیت باشند که تجربه صف و ستاد را داشته و از سر واقعیت و انصاف به بررسی محصول نگاه کنند .

مزید براین قرار نیست که خروجی نقد ونظر برای سازمان میزبان الزام آور شود و مجموعه را ناگزیر به اعمال و مراعات نماید بلکه نقد ونظر بیش از هر چیز چراغ فرا روی را روشن و نگاه جامعه مخاطبانی را واقع بینانه می کند.