به گزارش نسیم امروز، متن این یادداشت به این شرح است:

کسی نیست که در ناموفق بودن مدارس غیرانتفاعی تردید داشته باشد؛ مدارس غیرانتفاعی فارغ از معدود مدارسی که براساس دغدغه‌های ناشی از ناکارآمدی و بر پایه نگرانی‌های آموزشی و تربیتی برآمده‌اند؛ غالبا به یک مؤسسه اعتباری تبدیل شده‌اند که جز تأمین ثروت برای بانیان و موفقیت در کنکورهای آموزشی برای دانش‌آموزان برخودار، خروجی دیگری نداشته‌اند .

به دیگر سخن، مدارس غیر انتفاعی که برخلاف انتظار به یک صنعت اقتصادی و آموزشی تبدیل شده، از اهداف تربیتی و ارزشی خود که تربیت نسل بوده‌است دور افتاده و به آن وفادار نمانده‌است .

امروز اگر بخواهیم به یکی از مهمترین عوامل کم توجهی و غربت مدارس دولتی که رهبر معظم انقلاب (۱) هم مکرر از آن گلایه‌مندند بپردازیم، باید پرونده برخی از مدارس غیر دولتی و هدف‌گذاری‌های اقتصادی آنها را مورد نقد و بررسی قرار دهیم .

ایده تأسیس مدارس غیر دولتی که ریشه در قبل از انقلاب و حاصل ناکارآمدی مدارس دولتی آن روزگار بوده است، بعد از انقلاب بجای توجه و تمرکز در اصلاحات و کیفی سازی مدارس دولتی و عمل به قانون اساسی در ارائه خدمات آموزشی رایگان؛ تناور، فربه و چاق شد و به غول بزرگی تبدیل گردید که گاهی وزیر مملکت هم توان کنترل و همآوردی با آن را ندارد !

شاید ریشه این غول سازی‌ها بی ارتباط با مدرسه‌داری برخی از مقامات و مدیران ارشد آموزش‌و‌پرورش ادوار نباشد؛ همان کسانی که متولی آموزش و پرورش بودند اما خود و یا نزدیکانشان با عناوین بعضا موجه، مقدس و مذهبی، مدارس دولتی تحت مدیریت را متناسب نیافته و در تدارک تأسیس مدارس غیر دولتی برآمدند؛ اقدامی که بجای کمک‌ به سیستم آموزشی رسمی و دولتی، اسباب انزوا و به‌حاشیه رفتن مدارس دولتی گردید .

دیگر کسی نیست که در ضعف، رخوت وناکارآمدی مدارس دولتی تردید داشته باشد و در عقب‌ماندگی و ناتوانی این مدارس شکی به‌خود راه دهد .

دیگر کسی در نقش مؤسسان این مدارس در طبقاتی سازی اقشار جامعه، به برخوردار و نابرخوردار و مدارس شلوغ و خلوت، مدارس با معلمان خوش‌اخلاق و معلمان سرد و خشک خلق، مدارس بی امکانات و مدارس مهتران و لاکچری، تردید کند.

با تأسف بسیار باید اذعان کرد که تعداد و کمیت دانش آموزی و کیفیت مدارس غیر دولتی امروز به لطف همین مدارس لاکچری غیر دولتی، ضعیف‌تر از دهه ۷۰ شده است.

در این میان باید ساحت برخی از مؤسسان مدارس غیر انتفاعی را که از وقت، زندگی و سرمایه شخصی خود برای فرزندان جامعه گذاشتند و گذشتند؛ از این برداشت‌ها و دریافت‌ها مبرا دانست؛

کسانی به دلیل همین ضعف و رخوت حاکم بر مدارس دولتی؛ بی هیچ طبقه و ویژه‌سازی و فرق‌گذاری‌ها این جور را کشیدند .

در این زمینه سخن بسیار است و این اندک را بعنوان مقدمه آوردم تا در ارتباط با ایده « تاسیس تربیت معلم غیر دولتی » تصمیم گیران را به تأمل و ملاحظه ترغیب سازم، تا شاید از این ایده ناصواب دست بکشند و بی خیال این اقدام بی‌ثواب شوند.

این بزرگواران وقتی توان اصلاح دانشگاه فرهنگیان و روی بازگشت به گذشته و احیای تربیت معلم‌ها و دانشسراها را ندارند، لطفاً این نسخه را برای نظام تعلیم و تربیت نپیچند !

هنوز نظام، تاوان تدابیر غلط مدیران وقت را در تأسیس مدارس غیر انتفاعی پس‌میدهد، لطفا بی خیال دانشگاه غیرانتفاعی تربیت معلم باشید .

خصوصی سازی این بخش به انهدام نظام تعلیم و تربیت کشور خواهد انجامید و همین اندک میراث و سرمایه مانده را نیز بر باد خواهد داد.

طرح تأسیس دانشگاه فرهنگیان غیر انتفاعی فارغ از عواقب ناصواب تربیتی، سنت غلطی در مسیر تأمین نیروی انسانی آموزش و پرورش است.

بی اعتنایی به تجربه زیسته و غفلت از درس‌های گذشته با هیچ عقل و تدبیری سازگار نیست.

در کشور باندازه کافی دانشگاه غیرانتفاعی با گرایش‌های علوم انسانی و اسلامی وجود دارد که می تواند با توجه به هدف‌گذاری‌های صورت گرفته در تأسیس آن و نیز نبود منافع اقتصادی و بعضا سیاسی در تأسیس آن، بخش زیادی از دبیران و معلمان کلاس‌های خالی را تأمین نماید .

دانشگاه‌های دولتی کشور که به لحاظ پایه و مایه علمی به مراتب از دانشگاه فرهنگیان سر هستند، به‌راحتی می توانند تقاضاهای آموزش و پرورش را در تأمین دبیر دروس پایه و فنی‌و‌حرفه‌ای تأمین نمایند.

فراخوان دادن به این دانشگاه‌ها و گزینش سخت و بکارگیری آزمایشی چند ساله بهترین اقدام در تأمین معلم برای آموزش و پرورش امروز و فرداست.

اگر این همه دانشگاه دولتی در کشور نتوانند نیاز نیروی آموزشی را تأمین کنند، باید در اصالت و هدف‌گذاری‌های آنها تردید کرد.