به گزارش نسیم امروز، بوی تند و زننده‌ای که از جوی‌های باریک و تیره در برخی محلات بجنورد به مشام می‌رسد، مدت‌هاست به بخشی از روزمرگی مردم این شهر تبدیل شده است؛ بویی از رنج، گلایه و بی‌توجهی...

مشکلی که سال‌هاست در سایه وعده‌های ناتمام و نبود زیرساخت‌های فاضلاب، در کوچه‌های حر، جوادیه و باقرخان تکرار می‌شود و سلامت و آسایش شهروندان را به مخاطره انداخته است.

آب خاکستری‌رنگی در گرمای ظهر از ورودی یکی از مجتمع‌های مسکونی در خیابان حر به‌آرامی در کوچه جاری است.

بچه‌ها با ترس از کنارش می‌گذرند و عابران، شال‌های خود را روی دهان می‌کشند تا شاید بوی تعفن کمتر آزارشان دهد.

این، تصویری آشنا برای بسیاری از اهالی بجنورد است که سال‌هاست با فاضلاب خانگی دست‌وپنجه نرم می‌کنند؛ فاضلابی که باید در شبکه جمع‌آوری مدرن هدایت شود اما در نبود امکانات، راه خود را از کوچه‌ها و جوی‌ها پیدا کرده است.

شهرام غلامرضاپور یکی از ساکنان خیابان حر با ناراحتی می‌گوید: ساختمان مقابل منزل ما یک مجتمع بزرگ است که بارها پساب شست‌وشوی حیاط و بالکن را در کوچه رها کرده است و چندین بار تذکر دادیم اما بی‌توجه‌اند.

این شهروند می افزاید: کوچه همیشه خیس و بدمنظره و بوی تعفن از بین نمی‌رود و حتی تردد برای کودکانمان سخت شده است.

هر بار که اهالی این کوچه می‌خواهند عبور کنند، باید از سیلابی از فاضلاب عبور کنند؛ فاضلابی که گاه با زباله‌های رهاشده و خاک‌روبه مخلوط شده و تصویری ناخوشایند از شهر بر جای می‌گذارد در خیابان جوادیه نیز اوضاع چندان بهتر نیست.

امید منورپور از کسبه قدیمی این محله می‌گوید: مدت‌هاست کوچه‌های ما محل عبور فاضلاب شده‌اند. بوی نامطبوع آن، آرامش را از مردم گرفته. ما نگران سلامت خود و فرزندانمان هستیم، اما کسی پاسخگو نیست.

نصف جمعیت بجنورد هنوز به شبکه فاضلاب مدرن دسترسی ندارند. امیدواریم مسئولان با تخصیص اعتبار لازم، این وضعیت را سامان دهند.

به گفته مسئولان، نبود ایستگاه دوم فاضلاب در بجنورد و کمبود اعتبارات اجرای طرح اگو، اصلی‌ترین دلایل استمرار این مشکل است.

عضو شورای شهر بجنورد گفت: در برخی مناطق مانند حر، جوادیه و شرق سپاه، سطح آب‌های زیرزمینی بالاست و تخلیه چاه‌ها به سختی انجام می‌شود. به همین دلیل برخی شهروندان ناچار شده‌اند فاضلاب را در کوچه رها کنند که این موضوع بوی تعفن و مشکلات بهداشتی بسیاری ایجاد کرده است.

احمدرضا یزدانی با اشاره به نقش دستگاه‌های مختلف افزود: شهرداری، مرکز بهداشت و شرکت آب و فاضلاب باید با همکاری هم این مشکل را رفع کنند.

مرکز بهداشت می‌تواند متخلفان را معرفی کند، شهرداری موظف به نظارت است و شرکت آب و فاضلاب باید مجوز حفاری و اجرای شبکه را صادر کند. متاسفانه به‌دلیل کمبود بودجه، طرح اگو در بسیاری از مناطق نیمه‌تمام مانده است.

یزدانی ادامه داد: شهرداری تعهد کرده است هزینه آسفالت پس از حفاری را برای مناطق محروم رایگان انجام دهد اما آب و فاضلاب به دلیل نبود اعتبار نتوانسته طرح را به‌طور کامل اجرا کند.

همچنین ایستگاه باقرخان ظرفیت لازم را ندارد و تا زمان احداث ایستگاه دوم، مشکل به‌طور ریشه‌ای حل نخواهد شد.

در این میان، مسئولان بهداشت نیز هشدار داده‌اند که تداوم رهاسازی فاضلاب خانگی، سلامت عمومی را به خطر می‌اندازد و می‌تواند منجر به آلودگی آب‌های زیرزمینی شود.

به گفته کارشناسان، فاضلاب خانگی حاوی باکتری‌ها و ترکیبات شیمیایی خطرناکی است که در تماس با خاک و منابع آب زیرزمینی، می‌تواند به شیوع بیماری‌های پوستی، گوارشی و انگلی بینجامد.

شهروندان در برخی مناطق حاشیه‌ای برای تخلیه پساب‌های خود حتی چاه اختصاصی ندارند و آب حاصل از شست‌وشو را مستقیما به کوچه می‌ریزند.

مسئولان شهری می‌گویند که در صورت تکرار، این افراد به دادسرا معرفی خواهند شد اما مردم بر این باورند که راه‌حل، برخورد قضایی نیست بلکه تکمیل زیرساخت‌های شهری و اجرای کامل طرح فاضلاب است.

یکی از ساکنان جوادیه با ناراحتی می‌گوید: ما نه از سر بی‌فرهنگی بلکه از سر اجبار این کار را می‌کنیم. وقتی چاه‌ها پر می‌شوند و جایی برای تخلیه نیست، ناچاریم آب را به بیرون هدایت کنیم. چند بار درخواست لوله‌کشی فاضلاب دادیم، کسی پاسخ نداد.

بجنورد با جمعیتی حدود ۲۶۰ هزار نفر، هنوز از داشتن شبکه کامل جمع‌آوری فاضلاب بی‌بهره است؛ در حالی که این شهر طی سال‌های اخیر رشد ساختمانی چشمگیری داشته است.

کارشناسان شهری معتقدند ادامه این وضعیت، نه‌تنها چهره شهر را مخدوش می‌کند بلکه در درازمدت، تهدیدی جدی برای سلامت و محیط‌زیست خواهد بود.

صدای گلایه مردی مسن از پشت در خانه‌ای گلی در کوچه ناظرآباد به گوش می‌رسد که می‌گوید: سال‌هاست این بوی فاضلاب مهمان خانه ماست. هر بار وعده می‌دهند، اما هیچ تغییری نمی‌بینیم. ما دیگر از بوی تعفن خسته‌ایم، فقط می‌خواهیم شهرمان نفس بکشد.

مشکل دیرینه فاضلاب بجنورد، زخمی کهنه بر پیکر شهری است که میان وعده و انتظار، میان کمبود بودجه و بی‌توجهی، هر روز بیشتر بوی رنج می‌دهد.