دعوت دانش آموزان به نماز و مراسمات مذهبی یکی از ماموریت های حساس و ظریف امور تربیتی است .

گاهی ضعف مهارت در دعوت دانش آموزان به شعائر دینی خود یکی از مشکلات مدیر و مربی تربیتی محسوب میشود .

دعوت به نماز و قرآن و....که باید از بخش های جذاب برنامه های تربیتی مدارس باشد ؛ گاهی به یک برنامه کم اقبال و بی سو تبدیل میشود ؛ برنامه هاي که یک سوی آن ریشه در تربیت خانوادگی و بن مایه های مذهبی دارد ؛ نه تنها جذابیت ندارد بلکه اسباب کم میلی مخاطب به دین و معنویت میشود.

دور نباشد اگر بگوییم این ناهمراهی ها و بی توفیقی در دعوت به این دست مناسبات برغم زمینه های فطری بی ارتباط با عوامل دعوت و شکل فراخوان نیست.

وقتی مربی و مدیر از نماز ویا مراسم های فرهنگی حس قشنگی نداشته ودر خود علاقه و ذوقی نمی یابد ؛ دعوتش هم تاثیر نداشته و گیرایی ندارد و افراد به قاعده و ناخواسته بجای جذب ؛ دفع و دوری پیدا می کنند

وقتی این دست فعالیت ها برای مدیر و مربی تکلیف شاق وسخت باشد چگونه می تواند برای مخاطبان آن با اقبال و شوق همراه باشد ؛ فارغ از ناگیرای اصل پیام و سرد و ناهمدلانه بودن آن ؛خود معلم ها نیز در این رخوت و بی میلی بی تاثیر نیستند.

برخی از معلمان در این دست برنامه بجای اینکه در متن باشند در حاشیه واقع میشوند وبعضا مقاومت ها را بیشتر می کنند.

وقتی که کار مهم و محوری معلم و مربی جز تربیت نیست ؟

مگر جز این است که وظیفه معلم تربیت نسل در آموزش عمومی و رسمی کشور است . مدیر و معلم نمی تواند حتی برغم میل باطنی در ارتباط با تربیت که نماز و مراسمات مذهبی در اولویت آن است بی تفاوت باشند.

ناگفته پیداست که شکل دعوت و همراهی افراد و حاشیه های باید انگیزه ها را بیشتر و جذابیت ها را افزون سازد.

مزید براین نماز جماعت های خسته کننده و نماز خانه های نمور گرم ویا سرد و... نمی تواند برای یک فضای دانش آموزی موجه و مناسب باشد.

باید در برنامه های جمعی همه معلمان باشوق همراه باشند و کلاس را از سر علاقه برای لحظاتی تعطیل نمایند.

مربی و مدیر وکادر باید پیش از همه در نماز جماعت مدرسه حضور یابند و نماز جماعت در نبود امام جماعت توسط یکی از دبیران و معلمان برگزار شود.

بهتر است امور نماز خانه و مسجد بین بچه ها تقسیم و کارها با تدبیربچه ها انجام پذیرد.