نبود منطقه آزاد در خراسان شمالی
محمد ابراهیم محمدی
گاهی که با خود می اندیشم از این وضعیت خود محصوری ،رنجور می شوم.
چگونه می شود کشوری به بزرگی وعظمت ایران ،در این پایانه اقتصادی وانرژی دنیا وبرخورداری ازسرزمین های چهارفصل برخوردار،مستعد وآباد و...رنج معیشت وسختی زندگی داشته باشد؟
ایران با 14 کشور همسایه است وبهترین آبراه ها را در اختیارخود دارد اما...
سرزمینی به گستردگی ایران با آب وهوای مطبوع و چهارفصلی ،چرا مردمش نبايد برخوردار و در رفاه باشند؟
چرا بايد بهره ما از هم مرزی با کشورهای مختلف،محدودیت وناامنی باشد ؟
چرا نباید از ظرفیت هم مرزی در کنار مخاطرات احتمالی، بهره های اقتصادی برده نشود؟
دراین میان مردم خراسان شمالی باوجود هم مرزی وهم زبانی ،باکشوری چون ترکمنستان ،چرا از بهره اقتصادی آن محرومند؟
چرا نباید این هم مرزی برای بجنورد وراز وجرگلان ، یک مزیت وامتیاز باشد؟
این امنیتی سازی نوار مرزی ،جز فرصت سازی برای کشورهای مختلف دور دست ، آیا برای استان های هم جواری که هر کدام آن در قواره یک کشورند، حاصلی جز توهم خطر،خسارت،بن بست ومحدودیت و... دارد!
من نمی دانم چرا خراسان شمالی ،نباید از یک منطقه آزاد تجاری وچندین بازارچه مرزی برخوردار باشد؟
اگراین توان در مدیران ملی ومحلی نیست ،بهتر است این مأموریت را به مردم بسپارند!
مردم دوسوی سیم خاردارهای مرز 300 کیلومتری ،شاید بهتر بتوانند مناسبات فرهنگی واقتصادی را باهم برقرار کنند.
این ،هم هراسی و توهم خطر؛ حاصلی جز بازماندگی ازصدها مزیت اقتصادی درچارچوب ارتباطات مردمی ندارد.
نظر دادن
از پر شدن تمامی موارد الزامی ستاره‌دار (*) اطمینان حاصل کنید. کد HTML مجاز نیست.
