متن این یادداشت به این شرح است:

در جلسه معارفه ام که توسط مرحوم دکتر مرتضایی انجام شد یکی از همکاران اهل شعر وادب دفتر قرائت قرآن را بعهده گرفت.

آیات سوره «والضحی » را تلاوت کرد. این سوره هرچند خطابش پیامبر (ص) است اما به تعبیر شیخ اشراق سهروردی که ریشه روایی هم دارد، باید انسان خودش را درمقام‌مخاطب آیه های قرآن قرار دهد.

گویا خدا توسط جبرییل امین با او صحبت می کند

من با تمام وجودم همین احساس را پیدا کردم و به تجربه معنوی جذاب وشگرفی دست یافتم.

این ایات بی حکمت انتخاب نشدبود والبته دنیای خدا همه روی حساب وبرنامه است.

هر آیه برایم یک کتاب بود؛ ازخودم واز زندگیم وگذشته ام .

چه مهرانه ونازنینانه بنده نوازی میکرد وه چه دلبرانه غبار از دل گرفته ام می گرفت.

خوب می‌گفت وچون محکمه ای که برای تفهیم لطف و محبت منعقد شده باشد واژه واژه را جرعه جرعه تفهیم میکرد ودر جان دلم می نشاند :

« ماودعک ربک وماقلی» ؟

« وللاخره خیر لک من الاولی »!

«ولسوف یعطیک ربک فترضی»!

وقتی به این فراز رسیدگوئ دل از سینه ام کنده شده باشد؛ دوست داشتم فریاد بزنم و توحیدم را با تمام وجودم تازه کنم و«بلی» سر دهم

« الم یجدک یتیما فئاوی»؟

« ووجدک ضالا فهدی»؟

« ووجدک عائلا فاغنی »؟

و... این زمان کوتاه برایم روزهایی بود !

به دنیای کودکی و نوجوانی و جوانی ام سفر کردم

فراز و فرودهای زندگی وقهر ومهرهای دوران کودکی و یتیمی خویش را گویا تر از پرده سینما از نظر گذراندم

گویی خداوند مرا به گذشته ام برد وتمامی لطف ومهر های محسوس خویش را بمن نمایاند

گویی کسی میگفت: درست است که کودکی ۵ ساله بودی مادرت را در جوانی گرفتیم و تو وچند کودک قد و نیم قد را در کنار پدری جوان وپرمشغله ای که سودای دامادی داشت به یتیمی تنها گذاشتیم اما ، این تمام ماجرا نبود!

بی مادری و مادر خواندگی وزندگی های سخت وبی رحمانه زمانه ات سخت بود اما، بااینهمه تنهایت نگذاشتیم ورهایت نکردیم وازتابش بیکران مهر خویش دریغ نداشتیم

بهانه های زیادی برای نبودن ونابودیت بود؛ بزنگاه های زیادی برای سقوطت بود اما آغوش خویش را رویت نبستیم !

هان باید قدر نعمت را دانست وبی دریغ از آن گفت وهشت

واین گفتن وهشتن مانع از آن میشود تا نشاید از گذشته ات دور افتی وخویش را در گذر ریاست گم کنی و کفران نعمت بکنی وراه را به بیراهه بری !